Trochę romantycznie... trochę literacko

Witajcie.

Moje zatoki nie bardzo chcą odpuścić i wyszywanie niezmiernie mnie męczy więc po półgodzinie muszę niestety odłożyć tamborek. Mam zatem nieco więcej czasu na inne przyjemności. Na przykład na czytanie i pisanie, bo co dziwne od tych czynności tak mnie oczy nie bolą. Postanowiłam zrobić mały remanent w swoich papierach (w powieściach i opowiadaniach które produkowałam od najmłodszych lat). Mam do tych utworów literackich ogromny sentyment, są częścią mnie, taką nieodłączną. 

Pragnę się z wami podzielić tą romantyczną i nieco naiwną częścią mojej duszy. Opowiadanie nie jest długie i trochę naiwne ale bardzo mi bliskie. Chętnych zapraszam do lektury i proszę o jakieś słowo na temat odbioru. Czy się podobały czy nie... czy miło się czytało, czy było nudne. 

Ponieważ jak sam tytuł zapowiada jest to opowiadanie związane z ptakami to na końcu zapraszam do oglądania zdjęć mojego autorstwa.

**********************************************************************************

MOJE SIKORKI

Elżbieta przez miejski park nad stawem przechodziła codziennie i to co najmniej dwa razy. I to od wielu lat. Tędy prowadziła najkrótsza droga do szkoły podstawowej, do której uczęszczała oraz do gmachu głównego jej uczelni, na którą się dostała dwa lata temu. Jedynie podczas nauki w liceum nie miała okazji tak często odwiedzać lubianego parku.

Jednakże jako dziecko i nastolatka nie zwracała uwagi na urodę i piękno tego zakątka, zbyt pochłonięta przyziemnymi sprawami takimi jak odrobione bądź nie zadanie domowe, sprawdzian czy kartkówka. Dopiero w ósmej klasie park nabrał dla niej innego znaczenia. A to za sprawą Adriana.

Miała niecałe piętnaście lat i była niepoprawną romantyczką. Czytywała romantyczne opowieści, snuła marzenia i fantazje i księciu na niekoniecznie białym koniu. I książę, co prawda bez konia, ale się pojawił. Wracała do domu ze szkoły i oczywiście marzyła. Późna jesień ogarnęła i ją swoją melancholią. Słońce jeszcze grzało, a barwne liście rozweselały krajobraz. Postanowiła nazbierać najładniejszych liści by przyozdobić w pokoju zasłony i firanki. Czerwono żółte liście jaworu, złociste buku, brązowe i karminowe dębów… orgia barw pochłonęła Elżbietę. Były takie piękne w chwili swojej śmierci… oddawały tym hołd minionemu już latu.

W pewnej chwili dziewczyna usłyszała świergot i spojrzała na krzew. Na gałązce siedziała śliczna sikorka z niebieską główką i szczebiotała wesoło. Chwilę poskakała z gałązki na gałązkę i pofrunęła. Dziewczyna popatrzyła za nią i zaskoczona spostrzegła, że ptaszek wylądował na dłoni młodego mężczyzny. Około dwudziestoczteroletni mężczyzna w jasno brązowym płaszczu na wyciągniętej dłoni miał wysypane ziarno i okruszki. Co rusz podlatywał do niego jakiś skrzydlaty mieszkaniec parku i częstował się. Ela była zachwycona i zdziwiona. One się go w ogóle nie bały. Przylatywały, siadały i wcale im nie przeszkadzało to jak do nich przemawiał. Nie słyszała, co prawda tego, co mówił, ale była pewna, że słowa są ciepłe, a głos ma miękki, aksamitny i spokojny. Tak jak włosy, które jakby nie mogły się zdecydować czy chcą być kasztanowe czy miedziane. Lekko lśniły w słońcu. Nie mogła dostrzec koloru oczu, ale na pewno były jasne. Zresztą w ogóle uznała, że był nieprzeciętnie przystojny i piękny, gdy tak spokojnie i dostojnie stał z wyciągnięta dłonią i delikatnie się uśmiechał do sikor.

Westchnęła cicho i usiadła na ławce. Nie mogła od niego oderwać wzroku. Miał w sobie coś magnetyzującego, coś co nie pozwalało jej wrócić do domu tak po prostu, w tej chwili. Patrzenie na niego sprawiało jej przyjemność.

Po kilkunastu minutach ptasi przyjaciel zakończył karmienie, otrzepał dłonie i odszedł nieśpiesznie. Odprowadziła go wzrokiem i z rozczarowaniem na twarzy podniosła się z ławeczki. W domu pierwsze, co uczyniła to otworzyła swój pamiętnik i zapisała w nim najpierw kilka krótkich zdań dotyczących zdarzeń w szkole, po czym rozpisała się na temat „przyjaciela sikorek” jak nazwała mężczyznę z parku. Następnego dnia rano, idąc do szkoły rozglądała się za min, ale nigdzie go nie zobaczyła. Za to w drodze powrotnej natknęła się na swoje go „ przyjaciela sikorek”. Był w tym samym płaszczu, stał w tym samym miejscu i tak samo się uśmiechał.

Elżbieta popatrzyła na zegarek. Była piętnasta. Wczoraj dokładnie o tej samej porze kończyła lekcje, więc mniej więcej o tej samej porze go zobaczyła…

Od tego dnia starała się być w parku o piętnastej by go spotkać. I nie zawiodła się, był codziennie, niezmiennie w brązowym płaszczu karmił sikorki niezależnie od pogody.

Mijały dni, tygodnie, a ona przychodziła do parku by móc patrzeć jak on karmi ptaki. Już dawno zdała sobie sprawę z tego, że jest w nim zakochana. Miała piętnaście lat i pełne prawo do tego, aby się nieprzytomnie zakochać w obcym mężczyźnie na podstawie tylko i wyłącznie codziennych spotkań w parku, na których nie zamienili ani jednego słowa. Zawładnął jej sercem i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie zwrócił przecież uwagi na drobniutką blondyneczkę o szarych, dziecięcych oczach, która codziennie się mu przyglądała. Był jej rycerzem, księciem na niekoniecznie białym koniu. Stał się jej romantyczną niestety platoniczna, młodzieńczą miłością. Każda strona w jej pamiętniku była zapisana tym, co do niego czuła, co myślała i co zaobserwowała, a co miało ścisły związek z nim. Bez przerwy tkwił w jej myślach, stając się niemal symbolem. Pisała opowiadania, wiersze, piosenki dla niego. A on…

On przychodził do parku nad staw i karmił ptaki ziarnem.

Któregoś dnia przed Bożym narodzeniem spacerowała z koleżankami po ogromnym centrum handlowym. Wybierały prezenty i robiły zakupy, śmiały się i plotkowały. Elżbieta zatrzymała się przed sklepem z męską odzieżą.

- Chyba nie zamierzasz tam wchodzić? – Spytała się Ania, koleżanka z ławki i najlepsza przyjaciółka.

- Zamierzam…

- Ale, po co? – Zainteresowała się inna z koleżanek. – Chcesz coś wybrać tacie?

- Tu jest strasznie drogo. – Dodała trzecia.

- Wiem.

Weszła do sklepu i zaczęła oglądać męskie szaliki. Były bardzo drogie tak jak powiedziała Marta, ale jej to nie przeszkadzało. Od kilku miesięcy zbierała na prezent dla niego. Chciała w końcu podejść do mężczyzny swoich marzeń, poznać go i… dać mu prezent gwiazdkowy. Bardzo jej się spodobał jeden z szalików. Był ciemno oliwkowy i kolor ten niezwykle pasował do płaszcza, jaki nadal nosił jej ukochany. Był miękki i miły w dotyku. Nie zastanawiała się długo. Wybrała ten i kupiła. Wydając na ten kawałek ciepłej tkaniny tak dużą sumę pieniędzy czuła jedynie radość i podniecenie.

- Dla taty?

- Nie… Dla niego… Zauważyłam, że niema szalika i musi mu być zimno jak wieje wiatr.

Ania była wtajemniczona i tylko głęboko westchnęła. Elżbieta przycisnęła do serca zapakowany szalik i z uśmiechem towarzyszyła koleżankom w dalszych zakupach. W pewnej chwili stanęła raptownie. Kilka metrów od niej, przed wystawą sklepu z biżuterią stał on. Nie uśmiechał się, był zamyślony. Lecz po pewnym czasie zdecydowanym krokiem wszedł do środka i bez większego wybierania kupił coś. Co to było nie wiedziała niestety. Ale nareszcie zobaczyła, że oczy ma niebieskie...

Koleżanki też się zatrzymały i popatrzyły na nią ponaglająco. On wyszedł, znacznie już wolniej, z ciepłym uśmiechem na wargach i aksamitnym pudełeczkiem w dłoni.

- Adrian! Gdzie ty znikasz? – Podbiegła do niego jakaś brązowowłosa dziewczyna i zawiesiła się na ramieniu.

Elżbieta poczuła jak w oczach pojawiają jej się łzy i powoli przekraczają granicę rzęs by w końcu spłynąć po policzkach. Obraz jej się zamazał, ale wcale to nie pomogło, że nie wiedziała jak się oddala jej „ przyjaciel sikorek” z tą brunetką uwieszoną na ramieniu. Miał więc dziewczynę… nie był sam… był, więc niedostępny dla niej i … miał na imię Adrian.

Ciężko przeżyła to zdarzenie. Czuła się strasznie opuszczona i samotna. Nie przestała przychodzić do parku, mimo iż miała taki zamiar. Nadal siadała na tej samej ławce pod brzozą i patrzyła jak przychodzi by nakarmić ptaki. W brązowym płaszczu i bez szalika.

Nie dała mu kupionego prezentu i nie podeszła do niego. Pozostała z boku, była tylko obserwatorem.

Aż pewnego dnia to on się nie pojawił o normalnej porze. Czekała godzinę i wróciła do domu. Następnego dnia też nie przyszedł i tylko przyzwyczajone do godziny karmienia sikorki skakały po gałązkach pobliskich krzewów. Może zachorował… w końcu nie nosił szalika przez całą zimę, to musiało się zemścić. Ale niestety „przyjaciel sikorek”, Adrian już nie przyszedł do końca roku szkolnego. A podczas wakacji nie było jej w mieście i nie miała okazji sprawdzić czy nie przychodzi może ponownie. Jak poszła do liceum jej droga do szkoły nie przebiegała już przez park, ale jak miała tylko czas i okazję to szła do parku nad staw i siadała na ławce pod brzozą i czekała, jeśli tylko mogła to przez godzinę, od piętnastej do szesnastej? Niestety ani razu go nie spotkała. Sikorki też przestały przylatywać w to miejsce tak jak robiły to rok temu jeszcze.

Adrian, mimo, iż zniknął z parku nie zniknął z jej serca i myśli. Nadal go kochała i zastanawiała się, co było przyczyną jego zniknięcia. Najczęściej przychodziła jej do głowy myśl, że on się ożenił z tą brunetka i nie miał czasu na karmienie sikorek w parku. Płakała, kiedy o tym myślała, nie chciała, aby tak było. Chciała, aby on wyjechał gdzieś i wrócił do niej i do sikorek.

Cztery lata liceum minęły szybko dla Elżbiety. Nowe koleżanki, nowi koledzy, przyjaciele. Ale żadnej miłości. Poszła na studia, na polonistykę gdyż kochała literaturę. I jej droga na zajęcia znów przebiegała przez park, To jej przypomniało stare czasy, gdy leciała na ósmą do szkoły podstawowej. Odświeżyło też wspomnienie o Adrianie. Nigdy go nie zapomniała, chociaż nieco przybladł jego wizerunek w jej pamięci.

Studia dawały jej dużo radości i satysfakcji. Przerwy między zajęciami spędzała w parku na tej samej ławce pod brzozą i podświadomie liczyła, że kiedyś znów zobaczy brązowy płaszcz, kasztanowo miedziane włosy i wyciągniętą dłoń z ziarnem. Czasem jej się nawet wydawało, że go widzi, ale zawsze się okazywało, że to inny mężczyzna w podobnym płaszczu. No cóż… co ona sobie wyobrażała, przecież minęło już sześć lat. Ostatni raz widziała go w marcu w ósmej klasie, a teraz był początek października, a ona na trzecim roku studiów. Chyba powinna w końcu o nim zapomnieć.. Ale jakoś nie mogła.

Ostatniego dnia października siedziała na swojej ławce i czytała książkę, o której musiała napisać recenzję. Było wyjątkowo ciepło i świeciło słońce. Złota Polska jesień, pomyślała jak rano wychodziła na zajęcia. Pogoda wprost idealna na to by odpocząć w parku. Lub się pouczyć, co też czyniła. Książka była interesująca i ją naprawdę wciągnęła. Mimo to kątem oka dostrzegła postać mężczyzny stojącego nieopodal. Obok niego siedział pies. Elżbieta bardzo lubiła psy, więc popatrzyła w tamtą stronę. Śliczny wilczur siedział tuż przy właścicielu ubranym w popielaty, dobrze skrojony płaszcz z postawionym kołnierzem. Chciała już wrócić do lektury, gdy nagle dostrzegła dłoń mężczyzny. Wyciągnięta przed siebie wnętrzem do góry, a na niej ziarno…

Serce jej na chwilę zamarło a potem zaczęła bić jak szalone. To on! To Adrian!

Zamknęła książkę i z szerokim uśmiechem wstała. Tak, to on! Miał ciemne okulary, więc nie widziała oczu, ale to nie przeszkadzało jej w rozpoznaniu ukochanego sprzed lat. Zbliżyła się. On spokojnie czekał aż przyleci jakaś sikorka, ale żadna nie podlatywała i nie siadała na dłoni.

- Boją się psa, nie przylecą. – Powiedziała przepełniona radością.

- Tak… ale niestety nie mogę bez niego przyjść tutaj… ani nigdzie indziej… - Odparł cicho i spokojnie odwracając do niej swoją twarz.

Uśmiech zamarł jej na ustach. Wiedziała już, czemu nosił ciemne okulary i co robił u jego boku ten owczarek.

Adrian był niewidomy, a raczej ociemniały w wyniku jakiegoś nieszczęśliwego wypadku. Znów poczuła wilgoć w oczach i ból w sercu. Nie wiedziała, co powinna powiedzieć bądź uczynić. Czuła się przytłoczona tym odkryciem. Pomógł jej pies Adriana, który właśnie cicho zaskomlił.

- A jak się nazywa to śliczne stworzenie? – Zapytała najsłodziej jak tylko umiała i ukucnęła przy psie, aby go pogłaskać.

- Ceren. Nie gryzie i jest bardzo przyjacielski. – Odpowiedział tak samo uprzejmie i też pogłaskał psa. Rozsypał trzymane ziarno po ziemi i otrzepał dłoń. – Dziś już na pewno nie przyjdą do mnie moje sikorki. A kiedyś tak chętnie przylatywały.

- Nauczą się… jeszcze przylecą, na pewno. Proszę nie rezygnować.

Uśmiechnął się wtedy do niej tak ciepło i miło. Poczuła, że byłaby w stanie uczynić dla niego wszystko. I głos miał dokładnie tak aksamitny i miękki jak myślała sześć lat temu.

Nie znała się na ptakach i nie wiedziała jak długo żyją sikorki ani czy się potrafią przyzwyczaić do człowieka z psem. Ale powiedziała mu to gdyż pragnęła go jeszcze raz spotkać. Teraz mogła spokojnie i bez wątpliwości bliżej się z Adrianem zaznajomić. Nie spostrzegła bowiem na jego palcu obrączki.

Kilka dni później znów, tak jak tego pragnęła go spotkała. Ceren pierwszy ją zlokalizował i wesoło zamachał ogonem.

- Witam, znów się spotykamy. – Przywitał się z nią nim zdążyła mu zdradzić swoja obecność. Usłyszał ją?

- Dzień dobry… jak pan mnie poznał?

- Po zapachu pani perfum… i Ceren się ucieszył. Bardzo panią polubił jak ostatnio go pani wypieściła… to ogromny pieszczoch. – Odparł z uśmiechem.

Był taki radosny, jakby nie zwracał uwagi na swoją ułomność.

- Ja też go bardzo polubiłam.

- Adrian jestem, bardzo mi miło panią poznać. – Wyciągnął w jej kierunku dłoń. Uścisnęła ją i poczuła jej miękkość i siłę.

- Elżbieta. Bardzo się cieszę.

Poprowadziła go do swojej ławki pod brzozą i głaszcząc ułożony na swoim kolanie pysk psa rozpoczęła rozmowę. Spytała, czym się zajmuje i odwzajemniła się odpowiedzią na to samo pytanie. Dowiedziała się, zatem, że jest po biologii, a konkretnie po ornitologii i od dwóch lat pracuje nad książką. Rozmowa płynęła im bardzo lekko i przyjemnie. Nie odczuwali upływającego czasu. Elżbieta nie poszła na dwa wykłady wieczorne, bo wolała spędzić ten czas na ławce w parku w towarzystwie Adriana. Rozstali się przed siódmą wieczorem i obiecali, że to nie ostatnie spotkanie.

W domu Elżbieta otworzyła swój pamiętnik i zapisała w nim uczucia, jakie ją wypełniały. A były to radość i szczęście oraz miłość. Czuła, że nabrała wiatru w żagle. Poznała go bliżej i z każdym nowym słowem, jakie wypowiadał czuła, że jest jej droższy i droższy. Znów czuła się jak nastolatka.

Spotykali się kilka razy w tygodniu, ona nie zawsze mogła być w parku o ich porze z powodu zajęć, ale jak tylko mogła to była i zawsze tak samo się cieszyła na te spotkania. Spacerowali po parku i mieście, siadywali w kawiarenkach. Kiedyś Adrian zaprosił ją do filharmonii na koncert. Przyszedł ubrany w biały garnitur i prezentował się wspaniale. Był bez psa, ale miał białą laskę, co w tej sytuacji było i odpowiednie i wyglądało naprawdę dobrze. Zwłaszcza jak stał nonszalancko oparty obiema dłońmi o nią. Ona sama miała na sobie nieskomplikowaną bordową sukienkę z lekkiego materiału. Kiedy do niego podeszła położył jej dłoń na ramieniu i lekko, dotykając zaledwie opuszkami palców zjechał w duł aż dotknął dłoni. Uniósł ją do ust i złożył szarmancki pocałunek.

- Nie mogę tego ocenić na podstawie obserwacji, ale jestem przekonany, że wyglądasz pięknie.

- Dziękuję… A ty wyglądasz wspaniale.

Ujął ją pod ramie i pozwolił, aby poprowadziła do sali koncertowej. Muzyka była piękna, nastrojowa i romantyczna. Czuła się szczęśliwa siedząc obok tego mężczyzny i trzymając jego dłoń w swojej. Marzyła przecież o tym tyle lat.

Po koncercie zaprosił ją na kolację i nie potrafiła mu odmówić, nie chciała tego robić zresztą.

Na dworze było zimno. Rozpoczynała się druga połowa grudnia, był wieczór i miasto tętniło życiem gotując się do świąt.

- Z pewnością jest ci zimno. – Rzekł po kilku krokach – Masz taką cienką sukienkę pod płaszczem, a i on do najcieplejszych nie należy…

Chciała zaprzeczyć, ale nie zdążyła. Jego popielaty płaszcz już otulał jej ramiona. Och, gdyby tylko mógł zobaczyć teraz jej oczy. Dostrzegłby w nich samą miłość, troskę i uwielbienie. Objął ją, a ona się do niego przytuliła i razem skierowali się do restauracji. Tam przy lekkiej kolacji w miłej atmosferze rozmawiali o koncercie. W pewnym momencie Adrian zakaszlał dyskretnie.

- To dla tego, że dałeś mi swój płaszcz. – Żaliła się zmartwiona.

- To nic takiego. – Zaprzeczył z rozbrajającym uśmiechem. – Wolę już trochę pokasłać niż mieć świadomość, że tobie jest zimno…

- Adrianie…

Boże jak ona go kochała.

- A co się stało z twoim brązowym płaszczem? – Zapytała w pewnym momencie. Uniósł głowę znad talerza.

- Brązowy płaszcz…- Powtórzył zdziwiony. – Od wielu lat go nie noszę. Skąd wiesz?

- Widywałam cię dawno temu jak karmiłeś sikorki w tym samym miejscu. – Czuła się trochę niezręcznie. Nie wiedziała czy powinna mu powiedzieć, co czuła do niego i co czuje nadal.

Adrian tym czasem zmarszczył brwi i coś sobie usiłował przypomnieć. Odłożył sztućce i wytarłszy ręce w serwetkę sięgnął do swojej szyi. Zdjął z niej złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie ptasiego pióra. Ułożył go sobie na dłoni i uśmiechnął się do siebie. Patrzyła na łańcuszek i jego palec pieszczący piórko.

- Sześć lat temu go kupiłem. Widywałem wtedy w parku śliczną dziewczynę. Była bardzo młoda i się obawiałem, że uzna mnie za starucha jak ją zaczepię. Przed świętami postanowiłem, że jej go dam.

Urwał na chwilę i widać było, że jest myślami przy tamtej dziewczynie.

- Miała złociste włosy i duże, szare, piękne oczy. Siedziała zawsze o tej samej porze na tej samej ławce pod brzozą… na tej samej, co my siadamy Elu… - Ujął jej dłoń w swoją i położył łańcuszek na niej. - Ale nie dałem go… stchórzyłem. Przestraszył mnie jej wiek. Była chyba dziesięć lat młodsza ode mnie.

- Dziewięć Adrianie. – Głos jej się trząsł ze wzruszenia.

- Tak, dziewięć… przychodziłem codziennie karmiłem sikorki, moje sikorki, a przychodziłem dla niej. Pamiętam, jak kupiłem ten łańcuszek, moja siostra, która była wtedy ze mną strasznie chciała się dowiedzieć, dla kogo to…

- A więc to była twoja siostra? – Oczy Elżbiety były szeroko otwarte. Jego siostra… jego rodzona siostra…

- Tak, to też wiesz?

- Widziałam cię wtedy. Myślałam… - Zasłoniła twarz dłońmi bo czuła jak policzki stają się wilgotne od łez.

- Elu, co się stało?

Spojrzała na niego.

- Ja wtedy kupiłam dla ciebie ciemno oliwkowy szalik, bo nie nosiłeś i się bałam, że się przeziębisz. A jak ją zobaczyłam to… to…

Dotknął jej twarzy i pogłaskał po policzku.

- I myślałaś, że to moja dziewczyna?

Rozpłakała się.

- Tak…

Wstał i podszedł do niej, przytulił klęcząc i szepnął cicho by nie płakała.

- Ja się wtedy w tobie tak zakochałam, przychodziłam tam by na ciebie patrzeć.

- Elu… słonko moje, czy co roku zbierałaś jesienne liście?

A więc ja widział wtedy. Też ją widział i…

- Zadurzyłem się w drobnej blondyneczce, która zbierała w parku liście, a pokochałem wspaniałą studentkę polonistyki, która podeszła do mnie sześć lat później. Tak żałuję, że nie mogę spojrzeć w twoje szare, piękne oczy… ale obraz twój z bukietem liści na zawsze został w moim sercu… kocham cię Elżbieto.

Przytuliła się do niego i odnalazła jego usta. Nie potrzebowali wzroku by dać sobie miłość.

- Masz jeszcze ten szalik? Bo nie chciałbym się rozchorować tuż przed naszą podróżą poślubną… 

***************************************************************************** 

 To jest sikora bogatka

 A to sikora modra - zwana modraszką

A tu moje ulubione sikorki ubogie nazywane czasem szarytkami.