Qń to czy Qniowa - czyli jak student podczas sesji goopieje

Dziś opowiem wam historię o ziszczeniu jednego z moich odwiecznych marzeń. Jako dziecko bardzo kochające wszystkie zwierzęta uwielbiałam też konie i od dziecka chciałam mieć konia i jeździć na koniu. Z racji, że nie jest to tania rozrywka to nie mogłam sobie na nią pozwolić aż do czasu studiów. 

 A to dla tego, że jedna ze szkółek na Grobli podpisała z ówczesna Akademią Rolniczą jakąś umowę i studenci mogli jeździć w ramach WF przez semestr za niewielkie w sumie pieniądze. Może jestem w błędzie ale pół roku jazd po półtorej godziny raz w tygodniu za 250 zł to chyba niewiele.

 Jak dowiedziałam się o tej możliwości to normalnie oszalałam z radości jako że alternatywą było pływanie a ja za żadne skarby nie pokazałbym się w stroju kąpielowym kolegom i koleżankom z roku (wspominałam kiedyś, że byłam strasznie zakompleksiona). Wody się nie boję, kartę pływacką wyrobiłam jeszcze w podstawówce i nawet brałam udział w zawodach. 

 Na pierwszym spotkaniu poznałam naszego instruktora Jacka, wspaniałego psa razy owczarek niemiecki o imieniu Hektor, jackowego ogiera o wymownym imieniu Bagnet i resztę koni.

Mnie przydzielono na pierwszą lekcję najniższego konika z całej stadniny - czarnego Promyka. Promyk okazał się bardzo ułożonym koniem i świetnie się z nim dogadywałam. Poza tym, że jak mu czyściłam kopyto przedniej nogi to mnie złapał za warkocza a jak walczyłam z tylnym to przyłożył ogonem po twarzy. Szramę miałam przez kilka dni, a bolało jak smagnięcie batem. Zapomniałam wspomnieć, że jestem raczej nikczemnego wzrostu 155cm i dla tego dostałam tego małego konia o dowcipnym usposobieniu. Ale jak już siedziałam na grzbiecie to dobrze się słuchał i nie był krnąbrny. 

 Natomiast krnąbrna była Zorza- siwa klaczka, która mnie poniosła na jednej z lekcji w terenie do galopu a kiedy się zatrzymała to moja broda znalazła się miedzy jej uszami i pokochałam życie. Innego razu zamiast jechać za innymi naokoło zagajnika to wpuściła mnie prosto w ten las i gałęzie i za nic nie chciała wrócić tylko zaczęła się bezczelnie paść - wredna baba. 

 Jeszcze wredniejsza była większa już Wendetta - gniada klacz uparta jak osioł. Ja chcę żeby ona do kłusa, a ona sobie spacerek urządza. Jak ja tęskniłam za Promykiem, a niechby mnie tym ogonem otrzaskał ile wlezie...

 Najbardziej mnie zaskoczył Jacek jak któregoś razu przydzielił mi Karinę - wielką klacz Śląską - Zimnokrwisty koń pociągowy. 

Pytam się go czy on poważnie mówi a on, że jak najpoważniej. I tu ważny jest mój wzrost. Otóż ja mam 155cm a Karina w kłębie jakieś 180cm. Zatem moja zacna doopka miał się znaleźć jakimś cudem o 25 cm powyżej czubka mojej głowy i właśnie to wydawało mi się niewykonalne. Ale problem ze wzrostem zaczął się jeszcze zanim zabrałam się za wsiadanie. A mianowicie kiedy miałam założyć Karince ogłowie ona przekornie podniosła łeb i nie było mocnych bym sięgnęła nawet jej chrapy. Jacek się zlitował, zapanował nad złośliwym koniem co kpił z moich gabarytów, założył uzdę i siodło bo tego też bym nie dała rady a potem po kilku obśmianych próbach samodzielnego dostania się na siodła - podsadził łaskawie. Ale jak się siedziało na tym wielkim koniu - jak na fotelu. A nawet nie rzucało tak jak na mniejszych... i znów zatęskniła za Promykiem. 

No i na jednych z ostatnich zajęć Jacek mówi - Idź zdejmij Promyka z pastwiska i na padok. No to ja idę i już jestem na łące pełnej koni a tu.... Dwa czarne konie. A był tylko jeden, wiem że coś mówili o nowym koniu - Kokainie. I teraz problem, który to Promyk. Chodzę, wołam, zagaduję i nic, nie wiem. Wracam do Jacka i się pytam który to Promyk bo są dwa czarne i ja nie wiem. Ten się na mnie popatrzył jak na ostatnią stukniętą i pyta jak się nazywa ten drugi. No to ja że Kokaina.

 A on, że jak Kokaina to chyba klacz, a Promyk to wałach. I czy ja już nie umiem odróżnić chłopca od dziewczynki z nadmiaru nauki przed egzaminami? Że studenci podczas sesji głupieją zupełnie. Wróciłam zawstydzona na pastwisko i zajrzałam pierwszemu czarnemu między nogi - po raz pierwszy zobaczyłam małe wymiona klaczy - zatem to Kokaina. Zabrałam drugiego i znów świetnie mi się jeździło na Promyczku.

 Ot takie mi się wspomniało zdarzenie jak podziwiałam te śliczne łaciate i izabelowate koniki podczas wycieczki do Radkowa z mężem. O wycieczce napiszę kiedy indziej bo ciekawa bardzo była. 

Miłego tygodnia życzę.