Nareszcie zima dotarła i do mnie.

Od wielu tygodni docierają do mnie informacje z całego kraju o opadach śniegu, piękne zdjęcia przykrytych białą pierzynką drzew i krzewów. A u mnie deszcz i szaruga. Wada i zaleta Dolnego Śląska. 

Ale w ostatni weekend miałam szczęście i do Dziczy zawitała zima w swojej pięknej sukni. 

Ucieszyłam się z tego śniegu, chociaż wiedziałam, że długo nie poleży. Nie tylko ja się cieszyłam.  Nora szalał w białym puchu i wycierała wszystkie zanieczyszczenia z czarnej sierści. A polowanie na patyka była setki razy fajniejsze niż na zwykłej ziemi czy trawie. Taka radość aż cieszy serce.

 Powietrze inaczej pachniało. Biel aż raziła w oczy. Chciało się na dworze przebywać. Bo przyznam, że tej mokrej, siąpiącej, wietrznej szarugi to mam po kokardę już. Więc chwila takiej jasności była odświeżająca i energetyzująca.

Wydawało się, że przyroda też z dziwną radością przywitała śnieg. 

Nad stawem, na podobieństwo naszej Nory, w śniegu tarzał się kruk. I wyglądał jakby mu sprawiało prawdziwa radochę. 

 A na pobliskich olchach tańczył akrobata - szczygieł. Pracowicie wyłuskiwał nasionka z szyszeczek. Przyjmowała przy tym pozy iście z cyrku. 

 A jak już pojadł to napuszył się i oddał się relaksowi. Zastanawia mnie czemu był sam, wydawało mi się że one stadami latają zimą. Może ten się nie dogadał z innymi. 

Niestety, z sikor, jedynie uboga zwana szarytką postanowiła na chwilę się pokazać.

Dziękuję za towarzystwo i odwiedziny.