Opowieści źdźbłem i liściem pisane - Rude i pierzaste

Hej, hej, jak się już nie będę pytać kto się cieszy z wiosny, bo ile można. Przecież ogólnie wiadomo że się cieszą wszyscy tylko alergicy nieco mniej. Dla mnie wiosna mogłaby trwać pól roku, a reszta po dwa miesiące. A tak to ostatnio mamy chlapozimę prze pół roku, wiosnę prze miesiąc, a reszta to jak zagra. Ech.

No ale jak już przyszła, w sumie to przygalopowała ta wiosna to ożyło wszystko i ja też. Jak się można było spodziewać zdradliwa pogoda mię nieco przeziębiła ale się nie poddaję bo mi szkoda tak pięknych okoliczności. Z moich obserwacji wynika że nam wiosna nadrobiła cały marzec w trzy dni. Bo nie wiem jak u was ale u mnie już lilaki zwane bzami kwitną. 

No jak! kiedy ! gdzie! Ja się pytam co się stało z okresem od gołych gałęzi to liliowych kiści! Brakuje mi tego miesiąca, ale cóż, w ubiegłym roku o tej porze było ledwo na plusie i padał mokry śnieg. To już wolę tak jak jest.

Przynajmniej można wyjść i coś podpatrzeć. Na przykład najładniejszego szczura w naszych lasach.

Prawda że jest ładna. Oburzą się niektórzy, że jak to szczur? Przecież to Baśka, nasza ruda kitka. A ja tak sobie ją ostatnio obserwowałam i pod światło widać jaki ma ogon bez włosów. Te kłaki są rzadkie i dają niezłe złudzenie. I jak tymi łapkami przebiera i jaki ma pyszczek. No dobra, szczuplejsze to bo po drzewach lata i inaczej ustawione uszy z pędzelkami ale...

Moja przyjaciółka ma szczura i mnie się one wydają nieco podobne tylko wiewiórka ładniej się odziała i trzyma linię. 

Ta tutaj ładnie sobie szukała smakołyków w suchych liściach kiedy mi ją wredny pan zięba spłoszył, więc jak mnie zobaczyła to hyc, hyc na drzewo i mnie wyklinała.

A ja sobie usiadłam na pniaku i stwierdziłam, że poczekam. Jak już się znudzi przeklinanie mnie to wróci do żerowania, chyba. W międzyczasie zlokalizowałam tłukącego się dzięcioła. Jak zawsze wysoko i tyłkiem do mnie. 

Chyba mu smakowały świeże soki z drzew. Zlizywał kropelki z apetytem, a wcześniej uszkadzał korę by zaczęły się sączyć. Najwyraźniej są pożywne i kaloryczne. 

A oto i mój zdradliwy szpieg co mi rudą przepłoszył. Zresztą nie był sam. Towarzyszyły mu bogatki i szpaki.

No ale tak jak myślałam, ruda zwiała na jakiś czas, przeskoczyła kilka drzew i pojawiła się za mną. wiec się na pniu okręciłam i obserwowałam jak przełamuje swój strach. Siedziała na gałęzi i obserwowała mnie przez dobrych kilka minut. Prawie bez ruchu trwała. Pomyślałam sobie, że jak orzechy kraść jesienią to dobrze, ale zapozwać do kilku fotek to już nie?

Jakbym chciała malować w przyszłości wiewiórkę to mam już piękne zdjęcia poglądowe. 

No, ale wracając do tematu to siedziała i dokonywała obserwacji, potem toalety aż w końcu uznała, że nie stanowię zagrożenia i zeszła na ziemię żeby dokończyć poszukiwania. Obserwowanie jej sprawiało mi ogromną frajdę. Nawet moje komentarze jej nie przeszkadzały.

A to się za trawką schowa, a to obróci, zerknie... zalotnisia.
Nie wiedziałam że suche liście nadają się do jedzenia?

Zakochałam się w niej bez pamięci. Była tak rozbrajająca. 

A do tego pojawił się nasz zdrajca, chyba w geście przeprosin. Albo, co bardziej prawdopodobne, też zgłodniał.

To jedynie mały fragment moich obserwacji z ubiegłego weekendu. A już zbliża się następny, gdzie też w dzicz jadę z aparatami. Ciekawe czy spotkam coś nowego, zobaczę coś ciekawego. Jeśli tak to się z wami na pewno podzielę. A teraz znikam do pracy, a wam życzę spokojnego piątku i udanego słonecznego weekendu!