Tornado i chaos

Mocny tytuł, można powiedzieć sugerujący jakąś katastrofę. Ale jeśli jest tu jakaś katastrofa to jestem nią ja. Tak, tak już słyszę te wasze głosy - nie mów tak o sobie. No ale nie można, chwilowo tego inaczej nazwać. To co się dzieje w moim wnętrzu, tak zwanej Duszy to jakiś... No Armagedon to łagodne określenie. 

Jakoś tak dwa tygodnie temu zgubiłam rytm, nie żebym wcześniej jakiś specjalny miała, bo słuchu nie mam za grosz, ale jakiś tam niewychwytywany rytm jednak był. A teraz... no sieczka. Jakby tornado tej największej kategorii przeszło. Widzieliście na pewno jak to wygląda po jego przejściu. I już wiadomo skąd się wzięła ciężarówka na drzewie i jeleń na słupie energetycznym.

Zatem u mnie takie tornado przeszło, chociaż samo przechodzenie może nie było aż tak spektakularne, ale za to efekt przejścia... oj miodzio.  

No i teraz łażę po tym śmietnisku i zbieram resztki. A co się na miotam i na wkurzam to moje. A efekty tego żadne, albo bardzo mizerne.

Zastanawiacie, się zapewne "co ona pisze, o co lata?"

Już spieszę z wyjaśnieniem. 

Moja praca nad powrotem do siebie, grzebanie w przeszłości i odnajdywanie ciekawych połączeń przyczynowo skutkowych poskutkowała jakaś dziwną paniką. Jakbym dostała informacje, że mi zostało pięć lat życia i nie ma szans na przesunięcie deadline.

No i się zaczęło, chaotyczne łapanie za wszystko na raz. Wewnętrzny przymus tworzenia, bez jednoczesnego szczęścia w tym, tylko takie: Rób, rób, rób! Nie idzie, to rzuć w cholerę i łap się za coś innego, też nie idzie to bierz to trzecie... Ale rób! Nie wolno Ci nie robić. Masz tworzyć, cokolwiek...

No koszmar. W ciągu trzech dni rozbebeszyłam chyba wszystkie swoje techniki, poza fotografią, bo nie chce mi się z domu wychodzić. 

I cały czas w głowie ten dzwoneczek, że źle, że za wolno, że nie fajne to, zmień technikę.  

Robiąc jedno przez dwie godziny, cały czas myślę o czymś innym. I tak, po powrocie z weekendu zabrałam się za filc, no moją ostatnią miłość. Ale cały czas mi po głowie chodził wzór na haft, Skupić się nie mogłam i się ukłułam już tyle razy, że niebezpiecznym było dalej tak działać. Więc dla świętego spokoju narysowałam ten wzór. Przeniosłam go na materiał i nawet z radością zaczęłam wyszywać. Do następnego ranka, kiedy to od momentu jak osiadłam do tamborka, myślałam o malowaniu, bo to przecież szybciej idzie. No to odłożyłam nici i wyciągnęłam zaległe prace. Efekt widzieliście w ostatnim poście. To kos. Przynajmniej jakiś postemp, że skończyłam go. Ale jak tylko go ukończyłam to usiadłam i nie czułam nic. Ani chęci do malowania, do dziobania czy haftu. 

Pomyślałam, może to czas na powrót do powieści? Już jesień... Wróciłam na całe dwa dni. 

Zmęczona jestem ogromnie i nie rozumiem tego chaosu i bałaganu. I tego parcia na efekt skończony do którego nie docieram. A co gorsza nie umiem go uporządkować. No tak, jak było, każda technika siedział przy mnie wystarczająco długo, żeby coś zrobić, a teraz... pół dnia, albo najlepiej dwie na raz.... Tak się nie da tworzyć. To szarpanie się jest kompletnie nietwórcze i wykańczające. 

Dla tego dziś wpis bez żadnych zdjęć. Bo nawet nie mam siły szukać na dysku czegoś co mogły chociaż w małym kawałku zilustrować to co czuję. 

A na koniec dodam, że o ile Ciapek wyszedł z przeziębienia to od jakiegoś nieokreślonego czasu nie robi kupy. Wczoraj dostał parafinę tam gdzie nikt nie lubi jak mu się coś zapodaje,pod ogon, no zadowolony nie był. I czekaliśmy. Już minęła doba, a on nie był w kuwecie. Chyba, bo czas między pierwszą w nocy a szóstą rano był niemonitorowany. A w kuwecie jedna kupa. Przy trzech kotach trudno stwierdzić czyja. No jednak wierzę, że Ciapka bo młode były na dwójce wieczorem. Ale myślałam że po parafinie to będzie eona bardziej tłusta i łatwiejsza do zidentyfikowania. Po za tym to się kot normalnie zachowuje tylko właśnie wczoraj rano robił cztery próby do kuwety i się wystraszyłam, że znów mu się cewka zatkała. Ale nie - to kupa go przytkała. 

No tak, kot ma zatwardzenie roku, a ja wewnętrzną sraczkę... Nie wiem co lepsze, tak po prawdzie, bo zatwardzenia twórczego też nie chcę...

I tym oto radosnym i uroczym akcentem...

Pozdrawiam was mocno i mam nadzieję, że jesienna zmienna aura nie ma na was większego wpływu.