Dzicz - wieści z frontu

 Cześć kochani. 

Witam was w to śliczne sobotnie, wczesne popołudnie. Wczoraj robiłam za Królową śniegu. 

Wreszcie miałam kilka godzin zimy. Bo w sposób kompletnie nieplanowany i spontaniczny znalazłam się na kilka godzin w mojej dziczy. A ponieważ czasu operacyjnego przed wyjazdem miałam dwadzieścia minut to nie zabrałam ze sobą aparatu. Miałam do dyspozycji jedynie telefon. 

Już w drodze zaczął prószyć śnieżek, a jak przybyliśmy na miejsce to sypał na całego. Taka niespodzianka. 

Sypało, aż miło było. Nora była zachwycona, uwielbia wodę nawet w postaci śniegu. 

Złapanie jej w obiektyw telefonu kiedy raduje się aurą, to nie łatwa sprawa. Ale udało mi się zrobić kilka zdjęć. Tyle radości w tym psiaku. Obrosła futrem zimowym i sadełkiem zupełnie jak ja:)

Oczywiście w akcji były patyki i szyszki, za którymi biegała, tarmosiła i rozwalała na kawałeczki. 

Chwilami sypało na prawdę mocno, leciało do oczu, bo wiał lekki wiatr. Bajecznie było.

Po zabawie z psem wybrałam się na samotny spacer, nie chcę jej brać do lasu, bo to nic teraz nie wiadomo.

Jakieś dwa tygodnie temu zaczęli napełniać staw. Po tej dramatycznej suszy, ziemia w końcu nasyciła się wodą i zaczęła ją oddawać. W strumieniu się pojawiła i to w ilości na prawdę zacnej. Aż miło patrzeć i słuchać tego szumu.

 

 

Wybrałam drogę przez las bukowy, moją ulubioną ścieżką, wąską i mało uczęszczaną. Doszłam do wielkiego i rozłożystego dębu rosnącego nieopodal bobrowiska.

I popełniłam moją pierwszą panoramę. Wyjaśniam - stoję przodem do dębu, a to co jest na końcu czyli las sosnowy jest za mną w rzeczywistości. 

 

Brakowało mi lustrzanki, ale mój telefon jakoś sobie poradził. Nie jest to co prawda szczyt marzeń ale widać piękne porosty w śniegu na starej zdziczałej jabłoni w porzuconym sadzie.

 

Uległam samozachwytowi, więc kolejny skalniaczek. Podczas spaceru już nie padało, mało tego wyszło słonce i dawało ciekawe efekty wizualne.

 

 Niestety spotkało mnie małe smutne zdarzenie. Na błotnistej drodze w kałuży leżało ciało, nie chcę pisać truchło. Ofiara potrącenia, zapewne. Kijem odgarnęłam śnieg i upewniłam się co do gatunku, potwierdził niezastąpiony Krzysiek Leśny Mikunda:)

To jest, proszę państwa jenot. Żałuję, że jedynie w takiej formie dane mi było spotkać to zwierzę. Kiedyś, wiele lat temu wydawało mi się, że widzę o zmierzchu tego psowatego, ale nie byłam pewna. Teraz mam dowód na to, że są u mnie w lasach więc może kiedyś spotkam żywego. 

Kiedy wychodziłam było pochmurno, jak wracałam świeciło słonko więc zaszłam nad staw z mniej uczęszczanej strony. 

 Ostatnie zdjęcie to wielki krop, ale chciałam udowodnić, że kiedy stałam na grobli to przyleciało stado żurawi. W tym roku chyba w ogóle nie opuściły moich terenów. Oprócz tego tata mówi, że są czaple białe i łabędzie krzykliwe, zapewne ta sama para co roku. 

I jeszcze dwie panoramy ze stawem. Jakże się ciesze, ze jest w nim woda, oby nie spuścili, oby nie musieli. 

 Do domu wracałam przez łąkę, naleciało mi śniegu do butów ale przynajmniej nie groziły mi kleszcze:)