Opowieści źdźbłem i liściem pisane - A nad "stawem" Bieliki...

Ech... lato się kończy, a pogoda chyba o tym nie wie, bo sucho i gorąca jak w środku wakacji. Jest bardzo sucho, rośliny marnieją, owoce opadają... 

A "staw" już nie zasługuje na to miano. Raczej jest to błotniste bajoro zarośnięte chwastami i pełne tłoczących się ryb, które są wyjadane przez dziesiątki czapli, kormoranów i innych. Wśród tych innych jest i ON - KRÓL PRZESTWORZY.
Zdarzało mi się go dostrzec jak gdzieś szybował bądź już odlatywał znad stawu. A tym razem nawet jakoś nie myślałam o nim i skupiłam się na hafcie, ciesząc się piękną pogodą na drewnianej ogrodowej huśtawce. 
Siedzę i wyszywam, aż tu nagle słyszę to charakterystyczne, mało groźne moim zdaniem, gdakanie. Och, myślę, bielik nad stawem... no i zerwałam się, cap za aparat i lecę. Tak się zziajałam, że miałam problem z utrzymaniem aparatu w bezruchu. Dostrzegł mnie czy tam usłyszał i odleciał. Ale na szczęście nie gdzieś za las tylko na odleglejszy brzeg.

 Siedział tak i siedział i siedział, a mnie zaczęli wołać na obiad. Poszłam, ale wiedziałam, że wrócę zaraz po obiedzie i może jeszcze będzie. 
I się nie pomyliłam. Jeden szybował wysoko nade mną ganiany przez parę kruków, a jego towarzysz patrolował okolicę stawu. Chwilę mi zajęło znalezienie miejsca gdzie usiadł.

 Widać, że nie była to dobra pora na zdjęcia, słońce wysoko, ostre i ta charakterystyczna, błękitna mgiełka. Ale co tam, bielika to ja pierwszy raz uwieczniłam i jak już to zrobiłam to byłam tak szczęśliwa, że zatańczyłam. A chyba mu się mój taniec nie spodobał bo odleciał.

 A ja wróciła znów do domu. Poczekałam, aż mąż skończy z tatą naprawiać budę Nory i wyciągnęłam go na spacer z nadzieją, że jeszcze bielika spotkamy.
Doszliśmy już do końca grobli i nagle zerwał się z drzewa, na którym absolutnie nie było go widać i wylądował. Na błotnistym dnie "Stawu".

 Przyglądał się wodzie, może podziwiał swoje odbicie...
Na niektórych zdjęciach widać pliszkę, która nerwowo za nim biegała. 

 Okazało się, że był spragniony...

 Poczłapał śmiesznie kilka kroków i wzniósł się, by przysiąść po drugiej stronie rowu, kilka metrów dalej. 

 Jak on śmiesznie człapie...

 Ale powiem wam, odczucie nieziemskie. To wielki i wspaniały ptak. Szkoda, że był tak daleko. 
A na dokładkę poprzedniego wieczora, słyszałam z mężem ryki jeleni. To też pierwszy taż pierwszy raz w życiu. Super. I świecące larwy świetlików. Tu drugi raz.. 
Śmieję się, że bielika, rzadkiego, czujnego i wielkiego ptaka to sfotografowałam, a lisa, powszechnego nawet w wielkim mieście, nie...